Taulant Salihi
Nuk relativizohet ekskluziviteti i të drejtave të shqiptarëve me ato të Boshnjakëve, Serbëve, Turqve apo Romëve, as bile me ato të nocionit maqedonas.
Shqiptarët në përgjithësi, padyshim janë populli më endogjen (autokton) në Maqedoni. Dyndjet brenda territorit të shqiptarëve në Maqedoni dhe ish-Jugosllavi janë me prapavijë përgjithësisht ekonomike dhe sociale, dhe asnjëherë rezultat i ndonjë politike të organizuar, apo shtetërore, sepse as që ka ekzistuar mundësia objektive për këtë gjë.
Në opsionin më ekstrem, ajo mund të ketë qenë ideologjike në numër të vogël, ndërsa numri i të gjithë llojeve të dyndjeve të pakoordinuara të vonshme, në përgjithësi të ardhur nga Kosova, është jo më shumë se disa mijëra, patjetër duke qenë brenda-shqiptarë dhe jo në territore me shumicë sllave.
Lëvizjet e popullatës sllavisht-folese, në përgjithësi janë produkt i politikave shtetërore kolonialiste për gjatë gjithë shekullit XX, por edhe më parë. Kështu një pjesë vijnë nga politikat kolonialiste të SKS-së, të tjerat nga mbetjet kolonialiste bullgare, dhe të fundit nga rilokimi i refugjatëve dhe të dëbuarve sllavë nga Greqia nëpër territoret e pjesëve shqiptare të Maqedonisë, duke i shtuar kësaj periudhën e Jugosllavisë dhe migrimit masiv të shqiptarëve përgjatë disa dekadave.
Për këtë arsye shqiptarët, jo vetëm që meritojnë të drejtat e natyrshme që iu takojnë (si kjo e gjuhës), por ato meritojnë të drejta ekskluzive si populli më autokton në këtë shtet, trajtim nderi dhe ekskluzivitet për tokën siç po bëhet me popullatën indigjene në SHBA.