Adelina Xhaferi

 

BREZA GRASH

Kur linda n’agun e s’mërkurës

ia mbyllën shtëpis’ der’n e madhe

t’mos m’i shihte syt’ bota,

n’dritaret e heshtura kah udha

perde t’zeza vu dor’ e fatit,

mbi time MË ran’ mallkime t’shumta

e për GJYSHEN dhimbje t’re l’shoi dita.

 

N’krah’ s’më morën me dashuri,

shkëndija urrejtjeje n’ball’ u rëndonin,

shamizezat e ngujuara me ego burrash

n’djep druri ma kufizuan dit’n e par’…

T’mërkurën e zez’ për time MË…

time GJYSHE…

timen jet’ n’prag dëshirash.

 

Dhe emrin ma lan’ me der’ t’mbyllur

n’errësir’ t’dhomës s’sime  MËJE,

larg dhe prej hënës

mbyllur n’sht’pi t’heshtur fshati;

ma shkruan fatin n’hajmali qafe

e lan’ mbi MU’ urrejtje t’reja;

teksa n’gjoks hën’ e natës s’parë m’ra

bashkë me lotët e sime MËJE,

fshirë me cep t’shamis’ së zez’…

t’ziut fat n’breza grash.

 

T’nesërmen s’mori vesh bota timen lindje,

n’heshtje egot e vran’ jetën

me fjal’ burrash n’oda t’m’dha;

GJYSHJA s’ia puthi t’atit ballin,

mikut s’iu ndez zjarri n’vatër,

me dor’ n’zemër s’iu dha duhan,

as sime MËJE’ s’i qeshi buza

kur n’gji t’saj piva dhimbjen e bardh’.

As t’nesërmen s’u çel der’ e madhe,

as perdet s’i hoq’ dor’ e GJYSHES,

mbi MU’ jeta l’shonte ditët

e n’timen ËM’ shamizez’

urimi i burrit as që vinte.

 

 

NËN’

Nuk doja ta mbyllnin derën nën’

n’heshtjen e kullës pas simes lindje

kur trari djepin s’e linte posht’,

se pas gjumit t’babës me këng’ t’gjyshes

n’të, një djal’ urdhëruan t’përkundje

e jo mu’ me jet’ t’shitur kanuni.

 

S’doja që syrin e kaltër ta hiqnin nga dera,

n’mos mu’

si zot…

ty duhej të t’ruante

net’ve me dhembje shpirti

se boll djaj t’shihnin me ego t’vrara

kur n’gji më mbaje me duar t’lidhura

e mu’ veç bardh’sia e gjirit tënd m’jepte jet’.

 

S’doja t’rrije me oja t’zeza n’shami

pas dor’zimit t’babës me pushk’ n’krah’

se për fisin ai s’kishte për t’lën’ djal’

ta ruante kokën dhe nderin tim.

S’kisht’ për t’ia lën’ emrin e t’parit burr’

se t’nën’lokes ma vun’ kur gdhiu dita,

e ty pa dashur t’bëra tempull mallkimesh.

S’doja nën’ me t’qara ta nisje ditën

kur n’ar’ grurin sërish për fisin do e mblidhje

se edhe aty mallkime t’lëshonin grat’

me urdhër t’pushkës s’moçme.

Nën’!

Njëjt’ për mu’ do t’bënin

edhe po t’vija bekim pas një djali,

ty n’shami prap’ oja t’zeza do t’vinin

se për femrën n’t’zi edhe jetën e çonin.

S’bënin ndryshe nën’.

PËR MALLKIME BREZAT DO T’JETOJN’ DHE NESËR.

 

 

AFSH

Mos m’fol me dashuri për t’djeshmen ton’!

Kur flokët tua t’zeza n’duar i mbaja

edhe përkundër burrave t’fiseve tona

që lëndinën e takimeve na e kthyen n’varr

e lidhjen me ty, më shum’ se frym’

i thash’ murgut t’ma njihte.

Për to mos m’thuaj as se i desha!

Ndon’se si pend’ korbi t’zeza ishin

për mu’ kishin emrin e një dashurie

sot t’kthyer n’legjend’

për t’cilën ti u betove që ta bekoje.

Por ti…

sërish

as për k’të mos m’fol!

Hesht ashtu siç t’than’ “burrat e m’dhenj”

që rrugën drejt meje

me afsh ta shtruan n’dhimbje

t’dehur nga arti fshehur n’gjoksin e mallkuar t’Evës!

Mos m’bëj as sot që t’vdes n’agun e shpresës

duke t’thën’ se për ty ende m’bie malli!

(E thyer dhe për murgun ka për t’qen’ kjo ndjenj’.)

 

 

KUR T’MOS JEM

Ëndrrat e para mbrëm’ do t’dhimbsen

por jo sa f’tyra ime e qeshur pran’ teje

me gropëz faqeje që ti e adhuroje,

sepse s’do t’jem e përhershme

e kur t’mos jem, do m’quash ëndërr.

 

Atëher’ kur puthje do t’duhen

e pran’ do kesh veç kujtimet

rën’ mbi gjoks si hije mali,

do t’kesh dhimbje shpirti

më shum’ se Medea e antikës

e kur t’mos jem, do m’quash puthje.

 

Sa her’ që poezi për gjum’ do kërkosh

me motiv dashurie lindur n’shkurt

t’jet’ jotja me fat jetësor

do marrësh veç heshtje netësh

e kur t’mos jem, do m’quash poezi.

 

Atëher’ kur n’duar s’do kesh dashuri,

e larg teje do jen’ takimet

befas do shohësh pirg mallkimesh,

do vuash për pak shpres’ me ngjyr’,

e kur t’mos jem, do m’quash dashuri.

Sa herë n’ëndërr do gjesh t’dashur

e nga gjumi pa puthje do zgjohesh,

sfilitëse do jen’ kujtimet e djeshme,

t’heshtura fjalët që i tham’ me shpirt,

mbi ty do jen’ vetëm mundimet

ndryshe nga qeniet që pranuan vdekshmërin’,

mbi ty do rëndoj’ dhe jeta ime

e atëher’ kur t’mos jem pran’ teje

do flesh veç me dhimbje shpirti.

 

 

Bografi e shkurtër e autores:

Adelina Xhaferi është e lindur më 11 qershor 1997, në fshatin Forinë, Gostivar. Shkollimin fillor e kreu në vendlindje, atë të mesëm në qytetin e Gostivarit, ndërsa studimet për Gjuhë dhe Letërsi Shqipe, në Fakultetin e Filologjisë, në Universitetin e Tetovës. Pak kohë më parë, me sukses të shkëlqyer e të dalluar, ajo ka mbaruar edhe studimet e ciklit të dytë (studimet pasuniversitare), duke e marrë kështu titullin Magjistër i Letërsisë Shqipe. Adelina është e punësuar si mësimdhënëse e Gjuhës dhe Letërsisë Shqipe në shkollën fillore të vendlindjes së saj, dhe, në të njëjtën kohë, për dy vite me radhë është e angazhuar edhe si asistente letërsie në Fakultetin e Filologjisë, në Universitetin e Tetovës. Ajo është autore e përmbledhjes me haiku “Botë përtej dritares”, vepër kjo që është dhe përmbledhja e saj e parë poetike, duke e paraqitur në këtë mënyrë edhe vetë rendjen e saj të vazhdueshme drejt botës së artit të bukur poetik. E për këtë të fundit, shihet edhe vetë dëshira e saj e vazhdueshme për ndjekje dhe përjetim.