Muhamet Halili

 

A ishte kjo një ndjejnë pendimi apo ndjenjë durimi?! Apo, ndoshta ishte diçka mes pendimit dhe durimit, një situatë që zakonisht e prodhojnë frikacakët?! Këtë nuk e kishte të qartë akoma. Një dilemë që edhe në këto momente i bluhej në kokë e që ndahej me yjet në qiell, pasi kjo natë ndriçuese ua kishte hequr të tërë pelerinën blu dhe ato shiheshin qartë si kristali. Sado shumë që ishin, nata dukej e pambarimtë, sa ta jepte mundësinë që dalëngadalë mund t’i numëroje që të gjitha, pa i tretur agu i mëngjesit.

Nuk e di se sa kohë po qëndronte te dritarja, ashtu si një pikturë tredimensionale, por, taketukja e mbushur përplot bishta cigaresh, bënte me dije se ishin orë të tëra, në kalendar po shënohej edhe një natë e pagjumë e me dhembje shpirti.

– Ah, i marrë, – qortonte veten ndër buzë, teksa i shikonte yjet lakuriq.

Ashtu mund të ishte edhe ajo po të kishte mbrëmë, një fije guximi. Me sy e kishte zhveshur qysh në fillim. Por, pastaj  në vend që ta mbërthente me ato duar të tij, që veçse niseshin drejt belit të saj, ndalej përnjëherë, si të ishte i teledirigjuar, sepse më tepër e donte këtë dhembje që po e ndjente thellësisht brenda vetes, sesa një reagim të saj që mund ta largonte përgjithnjë nga ai.

Dikur i kishte bashkuar ndjenja e të qenit, për njëri-tjetrin, dashuri e parë, por fati pastaj i kishte ndarë, ajo në një martesë që tani po shkonte drejt dështimit, e ai në një fejesë, por me zemër të pabindur, që po i mbante peng fazat tjera të kësaj lidhjeje.

Vazhdonte të qëndronte te dritarja e dhomës së gjumit, në katin e dytë. Herë pas herë, nxirrte nga goja shtëllungat e tymit të cigares, për t’i hedhur përpjetë, në rreth, sikur donte me to ta prekte qiellin. Ato nuk po i dilnin si më parë, me rrumbullakësinë e përsosur, ashtu siç bënte kur ishte në tavolinë me shokë. Ndoshta, në këtë rast, ai do të donte që ato të merrnin një formë tjetër, atë të zemrës! Dhe, në këtë përpjekje të tij, tymi nuk ia dilte as të rrumbullakohej, e as t’i bëhej zemër. You can get further information about pokies online. Andaj, dilte si hartë vendi, kufizim kufijsh, apo siç thuhet në popull, për situata të ngjashme: “as mish as peshk”.

Sado përpiqej për ta qartësuar tërësisht mendjen, ajo i ishte bërë lëmsh edhe tani.

A ishte ajo një mollë e ndaluar, apo çelës zemre që do të hapte portën e lumturisë për të?!

Kjo pyetje po e mundonte edhe tani, pasi përherë e prodhonte një përgjigje që uni i tij e vlerësonte si subjektive.

Një gjë për të cilën ishte i sigurtë, madje, për çdo ditë e më shumë, ishte fakti se do të duhej sa më parë të merrte një vendim për të dalë nga kthetrat e palumturisë ku kishte ngecur. Ishte koha e vendimit dhe e bisedës së sinqertë me të fejuarën.

Tekefundit e meritonte të ishte i sinqertë me të, pasi edhe ajo ishte yll fare, por ja që shpirti i tij ishte i huaj në raport me të dhe ngrehte gjetiu. Për më tepër, ajo sikur e kuptonte dhe nuk i bënte presion. Krejt çfarë donte në këtë mes dashurish, ishte që ta dinte të vërtetën, pasi vlerësonte se ajo nuk do ta lëndonte sikurse një gënjeshtër në dashuri, një dashuri e pa shpirt dhe po ashtu nuk do të mund të duronte të ishte një e mbajtur peng në këtë mes…!

Mëngjesi i hershëm bëri që qielli t’i thithte, një për një, yjet përbrenda vetes, por një nga ta, sikur u tregua i pabindur e ra në tokë, pasi sytë e tij panë diçka hyjnore, që po ecte në oborr, drejt derës së hyrjes, sa i dhanë mornica trupit. Vetëm një e kollitur që i erdhi nga ngulfatja prej tymit të cigares e shkundi nga ai dimension tjetër që e kishte përbirë në çast,  për t’ia kthyer gjakun fytyrës.

– Ajo!!! – i doli tani fjala zëshëm.

– Erdhi! – sërish i doli fjala me zë, sikur kur flet me dikë.

Nuk e di si i zbriti shkallët,  por iu duk se i mjaftoi një trehapësh, si në garën e atletikës, dhe u gjend para derës së hyrjes.

Crrrrrrr, crrrrrr,  – ra zilja.

Nuk ishte vetëm zile, por diçka që u sinkronizua qind për qind, me të rrahurat e zemrës së tij. Vuri syrin në vrimën e derës dhe fytyra që pa, ia përshpejtoi edhe më frymëmarrjen.

Teni i fytyrës së saj ishte tregues se edhe shpirti i saj ishte i trazuar. Një situatë interesante. Vetëm një derë, fare e hollë, mes dy shpirtrash që realisht dukeshin si gjysmë shpirtra që po përpiqeshin të kompletoheshin në një.

Vazhdonte ta përpinte me shikim. Ta përkëdhelte, ta përqafonte, ta puthte, ta këpuste së shtrënguari, ta kafshonte kudo….

Crrrrrrr, crrrrrr,  – sërish zilja.

– Mirëmëngjesi, – i erdhi përshëndetja qetas, si të ishte puhi e freskët mali, që u fut brenda, posa u hap dera.

– Mirëmëngjesi, – ia ktheu përgjigjen me një ton të qetë, por me të gjitha notat në të, sikurse ato që përdoren te fjala magjike “të dua”.

Sikur u harrua bota për ca sekonda. Çmallje pa u prekur, heshtje e shikime përvëluese mes tyre, të cilat asnjëherë nuk orientoheshin gjetiu pos që shkëmbeheshin drejt e në xixa të syve.

Dikur, ajo ngriti supet paksa lart, në vend të ndonjë fjalie, që nuk po i vinte në atë moment, ndërkohë që e prodhoi edhe një buzëqeshje të lehtë buzëve.

Buzëqeshja ishte ngjitëse, sepse u shfaq edhe tek ai.

– Do të më ftosh brenda? – dikur theu heshtjen ajo, duke u munduar ta vë në pah sharmin e saj.

Ai shkundi kokën ca, sikur ta largonte nga vetja një habi të momentit. Nuk foli gjë, por vetëm e zgjati dorën për t’i kapur gishtërinjtë e saj, e për ta tërhequr tepër ngadalë, kah vetja e tij.

– Mirë se erdhe, – i tha me zë, ndërsa ajo e pazëshmja që fshihej akoma në zemër, sikur jehoi:  “Të kam pritur tërë natën!”.

Sytë e saj sikur ia treguan gëzimin e shpërfaqur  që erdhi e po mirëpritej. Tani i mjaftonte ndjenja e momentit që i vinte nga freskia e gishtërinjve të saj që shtrëngoheshin nga dora e tij, që nuk po ia lëshonte akoma.

– Do lëng portokalli? – i ofroi pije, më tepër si shkas për t’ia lëshuar dorën.

– Mjafton një gotë ujë, – ia ktheu ajo, por edhe zemra e saj transkriptonte diçka ndryshe nga goja dhe me më dëshirë do ta nxirrte fjalën: “Më puth!”

Përkundër që e sinjalizoi me dorë, që të uleshin në divan dhe ajo pohoi me kokë, ata po vazhdonin të qëndronin akoma në këmbë, dhe të uritur, po e përpinin njëri-tjetrin përmes shikimit, që tani përveç syve,  rrëshqiste shpesh dhe buzëve.

Pavarësisht çfarë thuhej në bashkëbisedën e tyre të paktë, që bëhej me fjali të shkurtra, fjalët dilni me ritmin e çrregullt të frymëmarrjes dhe me emocione të tilla sa që mbushën dhomën me aromë dashurie.

I dehur nga thellësia e syve të saj, goja e tij ia lëshoi rrugën zemrës, në fjalët e radhës.

– Ngjitemi lart në dhomë, kam nxjerrë tavolinën në ballkon. Ta shijojmë mëngjesin – i tha, por që nënteksti mund të kuptohej si pohim dhe pyetje e pabërë: ”Unë u dorëzova në raport me ty, po ti?!”

– Shkojmë bashkë lart, më pëlqen pamja e kopshtit nga dhoma e gjumit, sidomos në fillim mëngjesesh, – rodhën fjalët e saja, edhe si përgjigje në pyetjen e nëntekstit, e pabërë me zë, por e nënkuptueshme.

Sërish duart ishin ato që lëvizën të parat pasi në ecje, krahë për krahë, drejt shkallëve, ato tani më ishin bërë bashkë, si një dorë.

Ai e ndjente se në dhomën e fjetjes do të duhej të shkonin, së paku përdore, por kur ajo e hoqi fjongon për t’i lënë flokët t’i valëviten lirshëm dhe u mbështet për të, nuk u përmbajt dot, por e kapi mu siç kapet nusja nga dhëndri, drejt dhomës ku do të kalohej nata e parë.

Ajo, ishte e lumtur që në krahët e tij, ndjehej si një mjellmë e virgjër. E ai i lumtur, që duart e saja ishin vënë si kurorë mbretërore, rreth qafës së tij.

– E gjithë qenia ime të dëshiron! – i psherëtiu ngadalë e me rrokje në vesh, teksa mbushej aromë nga floku i saj, si fije gruri në korrik.

Asaj, po i pëlqente të ishte krejtësisht e heshtur, por e buzëqeshur e vepruese, andaj afroi buzët prush që të vendosen po mbi një prush tjetër. Tani më, po e ndjenin njëri-tjetrin në frymëmarrjet e tyre…!

Të përkëdhelur nga era e mëngjesit që e kishte pushtuar ballkonin, po i jepeshin qiellit, si dy trupa në një, për t’u shndërruar në yje mëngjesi.