Valdeta Dulahi
Era e çajit të nanes dhe ajo e kungullit të djegur dilte oxhakut.
Mjegulla ngjitej lumit si udhëtar i humbur
për të na kthyer neve në hije.
Mot i keq, si përherë.
Kurrë s’e kupton fillin dhe mbarimin e vjeshtës.
Dimri shpesh fillon n’vjeshtë.
Dhe mbaronte n’fundpranvere.
Ishte bota jonë, pra.
Bota e një stine: mal, borë, acar, krahnezë.
Ne ishim t’malit.
Lokja ashtu na pat thënë
kur po mblidhte mushmollën
(qe bakëruar e fundit atë vit n’kopsht)
linte ndonjë kokërr,
“hise për të tjerë si ne,
që nuk vrapojnë pas diellit
e vijnë ngjiten pemëve,
cicërimat e tyre na ngjallin zemrën”.
N’botën tonë, t’malit
Lokja sot është veç n’mua.
Mushmollën nëna ka harruar ta mbledh.
Hise ka mbetur boll
për të tjerë si ne, t’malit
që nuk vrapojnë pas diellit.