Valdeta Dulahi
Prindi femër
T’kanë thënë se vdekja ka hijen e tokës.
Krenare për t’marrë atë që i takon,
atë që në fillim ishte e saj:
mish, asht, kurumti.*
S’t’kanë thënë se ajo ka fytyrën e trishtë
të nënës, kur lindi sojin e saj?
Sytë e nënës kur e mëshironin se s’lindi djalë?
“Do të bëhesh nanë e do të bëhesh zanë.”*
E ti duhet ta kesh dëgjuar këtë pa ta pre kërthizën.
Sinonim i vdekjes së gjallë.
Nanë e zanë.
Zanë e nanë.
E ke pa vdekjen në fytyrën e saj
teksa ulet e s’di kah t’ia nisë,
gishtat kërcet,
qetë – qetë me të thënë se nderi ka çmimin e një njolle çarçafi.
E ke pa vdekjen në shpinën e nënës që ngrihet mburojë.
Ka qenë aty n’zemrën e plasur t’saj,
që s’bënte zë.
Vdekjen e ke pa n’lotët e saj atë ditë nuse,
kur t’shihte se të ka dhuruar vdekje.
E ke pa vdekjen n’krahët e nënës
që zapton male për fëmijën e saj.
T’kanë thënë se vdekja ka hijen e tokës.
Po s’t’kanë thënë se ajo ka fytyrën e nënës,
fytyra e gjallë e vdekjes.
*kurumti : fjalë që përdoret për organet vitale.
* Do të bëhesh nanë e do të bëhesh zanë: është urim që përdoret në malësinë e Sharrit për nënat e reja.
Mal dhimbjesh
Shkallëve të çardakut t’vjetër
kërcëllima trazon shtëpinë.
Hapa më të plakur se vetë ajo
ardhur për të shkundur jetën
aty ku e kishin ngarkuar.
Lëshonte këmbët ngadalë mbi dërrasë.
N’maje t’gishtave ngrihej
për qysheraftin ishte e vogël prapë.
Prapë ishte nalt peri ku varnin mishin për t’u tharë.
Mangalli n’mes votrës e hije burrash përreth,
tutej ende nga vetullat e vranta t’tyre:
“fjala matet para se të thuhet.”
N’shtëpinë e zjarrit erëmimi i kumbullave të ziera
endej si fantazmë.
Veç çaraniku i rrinte tamam.
Rëndë, rëndë i peshonin hapat.
Dhe era e mollëve të rëna trezonte më shumë kujtime,
e hija e plepit si shtatore qëndrese
i bëhej mal dhimbjesh,
që zemrën ia zaptonte.
Tundim
Në botën e shpirtrave
njeriu u bë qenie e pangopur,
mori hise me tepër seç i takonte.
Pastaj, zotat krijuan botë paralele
ku njeriu do të shihte veten,
do të adhuronte zotat.
Kështu ai do të ëndërronte përjetësinë,
do të ishte i vdekshëm
dhe zotat do ta ndanin parajsën mes vete.
Valdeta Dulahi është poete e re nga Tetova. Studioi për Gjuhë dhe letërsi shqipe në Universitetin e Tetovës, ndërkaq është pedagoge e Gjuhës dhe letërsisë në Shkollën e Mesme të Tekstilit në Tetovë. E lindur në Malësinë e Tetovës, poezitë e saj përshkohen nga motivet dhe tradita jonë e lashtë.